Ik dacht dat ik het vergeten was, maar zodra ik me op mijn stoel had laten neerzakken, mijn rug naar Bray-Dunes gekeerd, kwam het beeld van de vent die zijn vrouw had willen onterven opnieuw levendig opzetten... Uit het niets kwam plots het hoofd van mijn ex, dat van op een van de vele vakantiekiekjes in het tuintje naast onze caravan, in al zijn pijnlijke details voor dat van die vrouw uit Angelo's verhaal geschoven...
Nee, ik had mijn vrouw niet onterfd. Het was zíj die mij altijd een stap was voor geweest. Voor ik er erg in had, was ze gaan lopen. Met onze spaarboek en met die vent, die hippie met zijn dreadlocks en gebronzeerd vel. Verbleef de helft van het jaar op die camping op Ibiza. Enkele zomers geleden hadden we uitgerekend dáár iets gehuurd en toen moet de vonk overgesprongen zijn, tussen hem en haar. Zou ze nu nog bij hem zitten, ginds op die camping, hier ergens? Onze dochter zou het wel weten, maar die had het karakter van haar vader: gesloten als een mossel, niets zeggen waarvan je later spijt kon krijgen. Ik moest maar eens op Facebook gaan, zei ze, dan kon ik zelf uitmaken wat ik wou te weten komen over haar moeder. Nee nee, mijn ex beginnen achtervolgen? Dat nooit! Trouwens, Facebook en ik zouden nooit goede vrienden worden...

Eindelijk was Angelo aangekomen. Benieuwd of hij vandaag iets meer zou loslaten over het plot van zijn roman.
Ik kon maar best met de deur in huis vallen: 'Hoe gaat het intussen met jouw dorpsidioot?'
'Mijn wat?' Angelo leek op zijn hoede.
'Awel, dat heb je mij toch zelf gezegd. Dat je een soort halve gare zou opvoeren omdat zoiets handig kan zijn.'
'Sorry, Honoré, je hebt gelijk. Ik heb je daar inderdaad iets over verteld. Ik dacht even dat je mijn gekribbel had gevonden. Ik moet dat hier bij ons vorig bezoek hebben laten liggen. Op een bierviltje.'
Ik kreeg het even warm en koud. Ik kon hem best meteen mijn volgende vraag voor de voeten gooien: 'Heb je die idioot, zoals jij hem noemde, nodig om die vent met zijn scheve schaats te betrappen?' Ik bleef het moeilijk hebben met het woord idioot. Zo stigmatiserend.
'Nee nee, zo werkt dat niet. Hij zal op stukjes informatie stoten, toevallig. Zeg maar dat hij meestal op het verkeerde moment op de verkeerde plaats opduikt. Vanuit het standpunt van de scheefschaatser wel te verstaan. Maar zelf zal hij het allemaal niet goed begrijpen.'
'Ja maar...'
'Wacht, ik was nog niet klaar.'
'Zeg dat wel.'
'Het gaat dus over die man, Gentil zal hij heten, die al een half leven zijn vrouw aan het bedriegen is. Een verhaal over ontrouw is alleen maar spannend wanneer het slachtoffer samen met de lezer lange tijd in het ongewisse blijft en mondjesmaat vermoedens krijgt, wantrouwig wordt.' Het klonk samenzweerderig.
'Kan het dat het ongewisse en al die vermoedens in het echte leven al eens minder tijd in beslag nemen dan in jouw verhaal?' Ik zag weer die overspringende vonk tussen mijn ex en haar hippie op zijn Spaans eiland.
'Dat kan, ja, maar zoals je zelf zegt, niet in dat van mij.'
'Maar die dorpsidioot, wat komt die daar doen? Ik begrijp het nog steeds niet.'
'Dat is omdat je mij steeds onderbreekt. Luister: zoals ik al zei, hoeft die ongelukkige er zelf niet veel van te begrijpen. Hij dient alleen maar om de stukjes van de puzzel ergens toevallig te vinden. Maar de attente lezer is hier uiteraard mee getuige van en zal een en ander beginnen aan elkaar knopen.'
'En zo worden vermoedens zekerheden?'
'Goed gezien, Honoré!'

          Misschien was er beter tijdens mijn huwelijk zo iemand geweest die de stukjes van de puzzel tijdig had ontdekt en geprobeerd om mijn ogen te openen. Mijn spaarboek zou niet geplunderd zijn en mijn lekkende caravan al lang hersteld.
Het beeld van Kareltje kwam mij weer voor de geest, die sukkelaar met zijn schele ogen en eeuwige snottebel.
'Angelo, mag ik iets opmerken?'
'Natuurlijk. Spreek.'
'Ik vind het niet zo eerbiedig. Ik bedoel, zo een halve gare opvoeren. Ik moet dan aan die jongen van Scheelogens denken. Van lang geleden. Weet je nog?'
'Och, die was ik helemaal vergeten. Nooit meer aan gedacht. Nee nee, Kareltje is gefantaseerd, van kop tot teen.'
'Ja maar, het is niet omdat je de naam hebt veranderd...'
'Ik zeg je dat de gelijkenis toevallig is. Toeval bestaat, Honoré!'
Verscheen daar nu een groot zwart kruis op zijn voorhoofd? Het was mijn moeder zaliger die mij iets in het oor kwam fluisteren.

          Monique had ons nog maar net twee koffies gebracht of Angelo begon breedvoerig uit te wijden over een website die hij toevallig had ontdekt en die, als ik hem mocht geloven, vol stond met beloftes voor beginnende schrijvers. Wou je zelf bepalen hoe je boekomslag er finaal moest uitzien? Het kon. Wou je zelf de oplage bepalen? Dat kon ook. Wou je misschien het boek helemaal zelf verkopen, verspreiden…? Het kon allemaal.
Mij leek dit te mooi om waar te zijn. Ik probeerde: 'Heb je ook de kleine lettertjes gelezen?'
'Ja, 't is te zeggen, ik heb enkele bedragen gezien voor bijkomende diensten. Die vielen best mee. Voor het laten nakijken van het manuscript op taal- en typfouten bijvoorbeeld vragen ze 0,0007 euro per woord.'
Omdat ik onweerstaanbaar binnenpretjes kreeg, zat Angelo mij verbaasd aan te staren. Hij vroeg: 'Zit jij mij nu uit te lachen of wat?'
'Ik zou niet durven, maar ik moest even denken aan Contador na de Tour van 2010. Ze hadden hem toen...'
'... betrapt op het gebruik van clenbuterol, wil je zeggen...', vulde Angelo aan.
En ik: '...juist. En toen minimaliseerde hij het voorval tegenover de pers met zijn zero zero zero cinco...'
En hij weer: '... in mijn geval gaat het dus over zero zero zero … siete', waarmee hij wou onderstrepen dat het nauwelijks iets voorstelde.
Siete zal wel  zeven betekenen, dacht ik en misschien zou hij toch beter eens gaan rekenen.
'Alles hangt af van het aantal woorden, hé Angelo. Heb je al eens de optelsom gemaakt voor jouw boek? Het zou best een dikke factuur kunnen worden.'
'Hoe zou ik? Ik ben nog maar net bezig met schrijven en trouwens, neem nu Jef Geeraerts. Die vent heeft ooit een roman geschreven, ik ben de titel kwijt, waar geen enkele komma of punt in voorkwam. Je hoort het goed: geen één! Benieuwd wat meester Delobelle daarover zou gezegd hebben. En dan nog iets: ik zal mijn tekst wel zelf corrigeren. Ik ben toch geen analfabeet!'
Ik kon beter niet verder aandringen.

          'Zeg, Angelo, heb je al een idee hoeveel exemplaren je wil laten drukken..?
'Nee zot, alles op zijn tijd.'
'... en hoeveel dat dan moet kosten?'
'Verdomme. Ook daar heb ik nog niet aan gedacht. Weet je, Honoré, je bent goed op weg om mijn dag grondig te verpesten.'
 Ik had hem helemaal niet op stang willen jagen. Hoe kon ik hem geruststellen? Ik zou kunnen zeggen dat het allemaal wel zou meevallen.
Ik zei het hem.

einde 03

(18/01/2020)