Een mama, roep ik terwijl we tussen het autogeraas naar huis fietsen, zegt dat je gegroeid bent. Hij kijkt glunderend onder zijn helm vandaan.
Dat je stilaan vol hormonen komt. Een schoolbus raast net langs ons heen. Hij heeft mij niet verstaan.
Hor-mo-nen, roep ik. Hij knikt. Waar je puistjes van krijgt? roept hij terug.
Ik knik.

Ben jij opa? vraagt ze. Het is geen vraag, het is een marsorder. Er ploft een pop op mijn schoot en we zijn vertrokken. Ik opa. Zij moeder. Pop kindje.

Moeder, zij dus, komt thuis van het werk. Of opa, ik dus, goed voor haar, de pop, heeft gezorgd? Nee, zeg ik treiterig.
Jij moet ja zeggen, zegt ze. Boertje gelaten? vraagt ze. Wie, ik? vraag ik. Nee-ee, zegt ze. Ze rukt het kind van mijn schoot, schudt de pop door elkaar. Zo, zegt ze.
En nu ben jij de juf. En dan de dode peter. En dan gewoon papa. En vervolgens mama. En dan weer opa. Enzovoort. Tot alles en iedereen in haar prille iemand samenhoort.
Vliegensvlug, alsof de tijd al dringt, schakelt ze van het ene verband naar het andere. Ergens zit een schone chip die bij mij al bestoft is. Met summiere gebaren, houdingen, intonaties en mondstandjes switcht ze moeiteloos door hiërarchieën, verwantschappen en relaties. Levenden, doden, dingen, verhoudingen, allemaal zijn ze gelijk voor haar even eenvoudige als ondoorgrondelijke wet. In vijf minuten heeft ze een soort samenleving samengeveinsd waarover zij autoritair regeert. Het is een roes van despotisme. En zolang ik onderdanig meespeel is zij verlicht. Maar hapert mijn inlevingsvermogen, taant mijn belangstelling of ben ik iets te tegendraads, dan vaardigt ze streng haar ultieme oekaze uit. ‘Jij weet niet wie jij bent.’
Haar eigen lip gaat dan hangen. De pop crasht.

Opa, juf en de anderen trekken zich na de repetitie voor haar wereldbeeld terug in duistere coulissen.