hulde aan de Noordzee

Ik kom van de Zwarte Zee om de Noordzee te groeten, de kille
om haar golven te lezen,
haar te doorpriemen met een gedachte,
- nog weidser dan de eenzaamheid die de einder doet verstillen! -
opdat zij een afrekening worde voor mij
of misschien het verwachte.

Bij ons blankt de dageraad
en gaat het Roemeense wonder ontbranden.
Hier rekt zich het Vlaamse land: Tijl lacht en Nele zucht,
verrijzen Mercator, Breughel, Rubens,
de sidderende stranden,
de steden van steen, de vele wolken in de lucht.

Maar de zeeën verzusteren
als mensen elkaar hun leed toereiken.
O Zee, die bezieling aan zoveel
heerlijke schilders hebt gegeven,
mijn offer is een lied, moge het de bronader wezen
die de wateren paart om ons in vrede te doen leven.

Ik kom van de Zwarte Zee,
ik wil je overwinning zijn,
je prangen aan mijn hart,
o Noorden, je heiligen in mijn brein
en dan, dronken van schoonheid, groeien in de beproeving
en hunkeren naar je glorie, wijl ik het Vlaamse land bezing.